De tocht van vandaag

Heerlijk ontspannen werd ik wakker in Nismes. Samen met Rita ontbeet ik nog een keer; twee keer uitgezwaaid voor foto en video, dankbaar voor de gastvrijheid. De tocht was kort, slechts 7 kilometer naar het station in Couvin – een soort uitlopen. Het was nog steeds onderdeel van de pelgrimsroute. Na een klimmetje van 141 hoogtemeters bereikte ik het schilderachtige plaatsje, waar de trein al voor me klaar stond. Dankzij de NS Internationaal-app was het ticket naar huis zo geboekt. Een voorspoedige reis volgde, met als hoogtepunt het warme welkom van Paula, mijn vrouw.

De blijvende herinnering

Op 18 augustus zou ik met mijn wandelmaat Pieter afreizen naar Spanje om weer een stuk van de Camino te wandelen. De bosbranden in Spanje en de blessure van Pieter dwongen mij om snel een beslissing te nemen. Ik besloot vanaf Thorn de Limburgica op te pakken en zuidwaarts te lopen. En dan… een weg vol verrassingen.

Onderweg ontmoette ik bijzondere mensen: een student van de toneelschool, een schrijver in wording die door de Camino geestelijk herstel vond, een Fransman die filmmaker bleek te zijn en zelfs een monnik die dol is op grapjes in het Frans. Ook liep er een fysiotherapeut een klein stukje met mij mee. Het waren ontmoetingen die soms kort waren, maar vaak indruk maakten.

De route voerde mij door het glooiende Belgische Limburg, langs kastelen en kathedralen in België, door prachtige stukken natuur en langs de Maas die dagenlang mijn trouwe metgezel was. Soms leek het alsof beren uit boomstammen tevoorschijn kwamen, soms voelde het klimmen pittig — maar altijd bracht de weg nieuwe vergezichten en verrassingen.

Wat mij onderweg in België opviel was de gastvrijheid van de mensen. Heel praktisch het ontbreken van zelfscanners in de supermarkten, en helaas ook de vele rotzooi in de bermen. Wandelaars waren schaars, maar dat gaf rust en ruimte voor bezinning. Juist doordat je zo dicht bij de mensen leeft, leer je het land beter kennen en waarderen.

De laatste dagen brachten me in Dinant, Givet en tenslotte naar Couvin, waar ik na een korte etappe de trein naar huis nam. Mijn gastvrouw Rita en haar man Joël in Nismes boden een hartelijke ontvangst met eten, verhalen en zelfs een demonstratie pottenbakken — een prachtig beeld bij het lied van Elly en Rikkert: “zoals klei in de hand van de pottenbakker.”

Na een voorspoedige treinreis werd ik thuis warm ontvangen door Paula. En mijn schoenen? Die krijgen nu eindelijk de gelegenheid om zich van de stank te ontdoen. Een verdiende adempauze, net als ik.

“De Camino eindigt niet waar je stopt met lopen, maar waar je blijft herinneren.”

Buen Camino!